حسین پارسا پوچ

پای هر چی وایسادم شرمنده ی پاهام شدم
من رفیق رو دشمنش کردم با دستای خودم
بیشتر از سنم همیشه بوده دردم
من خود قبلیمو دیگه توبه کردم
هی زدم پشت همون دستی که پوچه
از عشق فقط خاطره هاش مونده توو کوچه
کاش یه جایی بود میشد رفت و نیومد
هی استخاره کردیمو همش بد اومد
آدم خوب روزهای بد من
ته تهش فقط ما موندیم واسه هم
راه اومدی با همه ی خوب و بدم
دلتنگیامو با خودت قدم زدم
شب بیداریام تا صبح،باز شدن چشام باتو
عادتی شده که روم مونده نمیره
آدما میان میرن،تو واسه موندن اومدی
تا دنیای خاکستریم رنگی بگیره