حمید شکرانه دین و دل

بردی ای دل را به یغما،ناز شصتت
دل زجایش میکَند آن،چشم مستت
گیسوی خرماییت قلب مرا برد
درد عشق درمان نیابد جز به دستت
دین و دل را هر دو باهم میبری
ماه بانو رو ز ماهم میبری
ساحل چشمان تو چمخاله ایست
چال گونت وقت خنده دیدنیست
پیچ و تاب گیسوانت، جاده چالوسست برایم
خوش ب حال من که جایی در دل تو هست برایم
من به عشق تو دچارو دل به تیر تو شکارو
تو در آسمان قلبم ستاره ای دنباله داروو