سعید شرطی مورفین

 
صدای خنده های تو
چقد کمیابه تو گوشم
چه وزنی داره این آهنگ
چقد سنگینه رو دوشم

من از بیراهه برگشتم
که با راه تو همراه شم
از این ساحل گذر کردم
تو آغوش تو دریا شم

تو مورفینی که میری تو رگ و پوست
جون میبخشی به این آدم
تو نوری از بهشتی که از اون روز هر لحظه به من تابید
همونقدر ساده شیرینی مثل آواز خوندن زیر دوش آب
کنارت اونقد آرومه که میشه بی وقفه تا ابد خوابید