علی زند وکیلی جاده شب

رفتی از دنیای خاموشم
صدایت را گرفتن
غصه های کهنه برگشتن
و جایت را گرفتن
در کجای جاده شب راه تو از من جدا شد
در کجای قصه از من دست هایت را گرفتن
گرچه شاید روز دیدار تو در تقویم من نیست
با نگاهت تا شب جان دادنم همراه من باش
من که برگی در پایان پاییزم غریبم
لااقل تا لحظه افتادنم همراه من بشا
بی تو میدانم بی تو میدانم که من میمانم و این جاده های بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهایی محض
بی تو میدانم بی تو میدانم بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهایی محض
مثل یک آهوی زخمی در شبی برفی اسیرم
از کجای شانه تاریکم سراغت را بگیرم
دست هایت را نگیر از من که در پایان راهم
یک نفس همراهی ام کن من که میخواهم بمیرم
بی تو میدانم بی تو میدانم بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهایی محض
بی تو میدانم بی تو میدانم بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهایی من