بهنام مقدم قهر

نگه دگر به سوی من چه میکنی
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریبها
تو هم پی فریب من نشسته ای
.....
به چشم خویش دیدم آن شب ای خدا
که جام خود به جام دیگری زدی
چو فال حافظ آن میانه باز شد
تو فال خود به نام دیگری زدی
برو...برو... به سوی او مرا چه غم
تو آفتابی...او زمین...من آسمان
به او بتاب زانکه من نشسته ام
به ناز روی شانه ستارگان
....
نگه دگر به سوی من چه میکنی
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریبها
تو هم پی فریب من نشسته ای
....
به او بتاب زانکه گریه میکند
در این میانه قلب من به حال تو
گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد
دل تو ماند و عشق بی زوال او
....
نگه دگر به سوی من چه میکنی
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریبها
تو هم پی فریب من نشسته ای