بهرام شایان کلبه

کاش توی جنگل یه کلبه داشتیم
این آدمارو کنار میزاشتیم
بدون گوشی بدون تقویم
هیشکی نبودو منو تو بودیم
فقط منو تو تنهای تنها
از آدما دور نزدیک دریا
تو که چشات همرنگ شماله
منو ببر اگه حتی خیاله
اگه فکرای من فکر محاله
تو عمق جنگل وقتی غروبه
قدم زدن تو مه با تو خوبه
نه دیگه غصه نه دیگه آه بود
شبا چراغ اون کلبه ماه بود