علیرضا نصاری قفس بی در

ای زیبای مطلق شهر با پرو بال شکسته
پر پرواز قشنگت رنگ عاشقای خسته
سایه ی خودخواهیه شهر روی این قفسِ بی در
سردیه خورشید بی نور راهِ پروازتو بسته
چشمای خمار زیبات به این میله های زندان
همه ی عالم سنگی ماتِ اون نگاه مسته
واسه سادگیت بمیرم تو خدای عاشقایی
با شکوهو بی توقع مثل خورشید بی صدایی
یه روزی میاد که دنیا قایق آرزوهات شه
میکشه رویاتو روی سیل این دلای خسته
بمیرم واسه تمامِ غربت و سادگیه تو
اشکای براق و نازت روی گونه هات نشسته
چشمای خمار زیبات به این میله های زندان
همه ی عالم سنگی ماتِ اون نگاه مسته
واسه سادگیت بمیرم تو خدای عاشقایی
با شکوهو بی توقع مثل خورشید بی صدایی