سردار افسانه

آوای شبم ، شده نغمه دلگیر خزان
چشمان ترم شده شاهد اندوه زمان.
بازآ به برم که رود از دل غم من
خورشید دلم به رهت نگرم که مگر روزی تو بازآیی.
آتش زده ای بال و پر من
با خود ببر این خاکستر من
بردی دل من ، ای دلبر من
آن دل برود ، چشم تر من.

به پای تو می مانم ، به شوق تو می خوانم
که بشنوی آوای مرا.
بیا ببین دنیایم که بی تو بی فردایم
بیا و روشن گردان تو این دل تنهای مرا.
دارم از تو یادگاری این دل دیوانه را
می شود پایان خوش باشی تو این افسانه را
بی نگهت چه کنم که شدم با ناله سرگردان
با غم تو شده ام چو خزان در آوای باران.
با یادت