فرهاد علیزاده عطر بهار

بِرو هاریش هِوا عِطرِ خِشِ جان بِهاره
میها بورده کنار، افتاب بِمو ، محله دیاره.
بِرو صبحِ ستاره
ته دامِن گل بباره
برو چشمه سر ا چَکِه سِما هاکِن دِواره
مِ گل ونوشه
گندم خوشه
خِشالیا خنده
همیشه دووشِه
صحرا رِ لاله زار کِمبه بِئیی تِه
دل رِ آهوی لار کمبه بئی ته
بِلبِل ر رِستمبه بوره سَرِ دار
زمستون بهار کمبه بئی ته
مِ بیقرار دل اَرمون تئی ته
دل بورده شِسِه دیگه درمون تئی ته
اِ ستاره مشت امشو روشنده ته راه
ته م عزیزه یاری م جان دلخواه
برو همیشه هِمراه
ونوشه .......
تِه مله مِ وطن مِ ملک و سامون مِ قراری
بِرو تنگ هایته دل مازندرون نوبهاری
چش سویی برو یار گلِ بویی برو یار
ته بلاره برو غم بوره کنار
تِمام دشت و صحرا بَوِه ویشار
مه گل ونوشه .....
ترجمه فارس
بیا نگاه کن هوا پر از عطر خوب بهار جانِ
مه کنار رفته آفتاب آمده و روستا پیداست
بیا ستاره صبح
دامنت گل ببارد
برو به چشمه ودوباره پایکوبی و شادی ( چکه سما :رقص محلی مازندرانی ) بکن
گل بنفشه ی من
خوشه ی گندم
خوشحالی و خنده
همیشه باشه (همیشه برقرار باشه )
صحرا را پر از گل لاله می کنم اگر تو بیایی
دلم را مانند آهوی لار (اشاره به اهوی دشت لار یک مکان زیبا و دشت رویایی)
می کنم اگر تو بیایی
بلبل را می فرستم بالای درخت
و زمستان را بهار می کنم وقتی تو بیایی
تو آرزوی دل بیقرار منی
دل از دست رفت ( رفت پی خودش ) درمانش فقط تویی
ستاره امشب پر و زیاد هستند و راه توکه روشن شده است
تو یار عزیز من هستی و جان دلخواه من
بیا همراه همیشگی
محل زندگی تو وطن من است و ملک و سامان و مرز من و قراردلم
بیا که دلم تنگ شده و تو بهار تازه ی مازندرانی
نو ر چشم منی بیا یار و بوی گل هستی بیا یار
من به فدای تو ، بیا تا غم کنار برود
و تمام دشت و صحرا بیدار شود