احمد شجاعی سفر

به جون عقربه ها
که وقت خوابیده
منو با قصه و شب
به تخت خواب ببر
یه حوض صورتی و
دو ماهی قرمز توو
یه خونه از لبخند
با آجرای شکر
یه عمره منتظره
همین یه عمرم که
بکوب تا تهشو
برای تو بتپم
توو دولت مغزم
فقط یه قانونه:
(تموم اعصابم
بیارن از تو خبر)
به تو رسیدن و بعد
من از چشای خودم
دوباره زاده شدم
یه لحظه دیدن تو
یه جاده از غزله
که هر قدم پره از
ضمیر دوم شخص
تا انتهای سفر
منی که بنبستم
و گیر کرده سرم
به ریشه هام حتی
یه لحظه قسمتمی
ولی تو پر زدنی
به جون پر زدنا
تو رو به باد قسم
از این یه شاخه نپر