محسن رحمانی درخت

مرا نشانی از تو نیست
تورا نمی کِشم به جان
فراری ام ز تو ولی
ادامه دار میشوی
من از شکسته های خود
تنی دوباره ساختم
تنیده ای تو در دلم
طنابِ دار می شوی
درون قابِ سالها
تو خم شدی به سمت من
که ابرهای گریه را
ز چشم من جدا کنی
درخت می شدی اگر
نبودم این چنین تورا
چه میشود اگر مرا
به نام خود صدا کنی؟
چرا تو مانده ای به چشم خسته ام ؟
چگونه رو به روی تو نشسته ام ؟
در کدام خانه را
نبسته ام که تو مرا
ادامه دار میشوی
طناب دار میشوی