امیر اسحاقی پیغوم

پیغوم کُنِه وَر گُل مِ بُگِه کِ میایی ،
دل دارو وَ تو از دل اَگَه منه مخایی،
پیغوم کُنِه وَر گُل مِ کِه تُو کردا مِ ،
پَشتِه چورَکی دلَ بگُ اُو کردا مِ ،
پیغوم کُنِه نَدر چَش تو چِل چوری کُنُ،
تَکِه دِلِه وَر مونده رو دُوری کُنُ،
پیغوم کُنِه وَر گُل مِ کِه جو مِدا مِ ،
جَلد ترَه وَ مِیل دل خَ تُو مِدا مِ ،
پیغوم کُنِه رو دَکُنچَه اُشِ تره بَگُم،
گوشوارِه وَ تو بدادو وَ گوشِ تره بَگُم،
تا خارِ وَ پُو تو بریَه دِق مِشا مِ ،
بَد خواهِ تو بد سِ کُنَ ذِق مِشا مِ ،
خوب گوش کو صدایِ پو لوار میایه
زمستونه اگه بِستی بهار میایه
خِ اَمَگی گُفتا کِه گل افروز تونی ،
مِ خِ تُ نو ، مِ خِ تُ نو ، دلسوز تونی،
تاوِه دِلَ رُو کُتِه وَفا بار کُنَک ،
بَعد بور شُو نو عشق منه وَلِ جار کُنَک،
چَش وا کُنُ چار کُچِ دِلَ سِ بُکنی،
زِیر پُو خَ غمُ و غصه ره نِ لِ بُکنی ،
ماگل گلِ مِ بیَ چاپُ چُ بازی کُنِه،
تیر ما که بِی اَ خرمنَ اَرازی کنه