مصطفی عابدینی کوه

این که مجبورم بدون تو بمانم ساده نیست
من فراموشت نخواهم کرد، اما چاره چیست؟
گرچه روزی سختی دوریت آسان می شود
کوهم اما کوه هم، ناگاه ویران می شود
چه بی هوا غمت مرا کشانده کنج انزوا
چرا هجوم غصه ها رها نمی کند مرا
نه کهنه می شود غمت، نه می رود خیال تو
بیا که خسته ام از این رسیدن محال تو
تو نباشی و بمانم من درمانده که چه؟
روز و شب سر بکنم با غم ناخوانده که چه؟
گیرم اصلا به دلم کل جهان را بدهند
تو نباشی بتپد این دل وامانده که چه؟