شاهین یوسفی روانی

چه مرگمه، خودم نمی‌دونم کیم
شاید الان، یه آدمِ روانیم
کجا برم، منم یه روحِ زخمیم
چه مرگمه، پرسه تو شب کارِ منه
علاجِ من، به زیرِ گریه زدنه
چه کاریه، که هرکی قلبو می‌شکنه
چه مرگمه، که این‌همه
دور و برم پُر از غمه
تو قلبِ من خوشی کمه
هرجا می‌رم جهنمه
تو شهرِ بی‌معرفتا
نمی‌دونم کی عشقمه