ابراهیم فلاح آشفته حالی

اشوفته حالی مرا در چهره ام اخر تودیدی
اخر مرا به دام تنهایی بعد تو کشیدی
قصه از انجا شروع شد
که تورا اسان گرفتن !مثل پاییزد زرد بی روح در خودم پایان گرفتم
انقدر غرق تو بودم !
روزگار چرخید یه باره این درخت  پیرو عاشق که تبر زدن نداره!!!
دنیااخرش این درد بی درمان نشست بر کنج قلبم
دنیا من تقاست میدهم تا کم شودکمی دردم؟؟؟
یه جایی کاملا رفت  شبی پرزدن رفتو نگفت حرفی ندارم!
یه مجنونم که مدت هاست گره خورده به کارم  عجب من دلی دارم!
منو حاله بدو بارون زدو اما نیومد نمیدونم چرا اون لحظه من حرفم نیومد
منو چتری که تنهایی به زیرش غصه خوردم
خبر دارم که مردم !خبردارم که مردم