عرفان گرگانی کم آوردم

شب و باران وتنهایی نماندی و کم آوردم
سکوت تلخ قلبم را نخواندی و کم آوردم
بیا با من بمان امشب نگو وقت دگر شاید
ببافم عطر مویت را هزاران گل کم آوردم
تو دریایی و میخواهم تمنایت کنم اما
چنان خشکیده لبهایم که آهم را کم آوردم
هزاران غم میان قلب چون ویرانه ام گم بود
ببخشایم برای بی تو ماندن دل کم آوردم
تو دریایی و میدانی گرفتارت شدم اما
چه بیهوده به امواجم رساندی و کم آوردم
تو آن آغاز بی پایان شبیه بیکران هستی
ببخشایم به رویایم رساندی و کم آوردم