بهرام آوید منظومه عشق

هر کی خوشه یه جور ولی
منم خوشم با زندگیم
با خنده های مادرم
تنها پناه خستگیم
روزای تنهایی دلم
گرمه به حرفای پدر
همیشه پشتم مثه کوه
پدر که تاجه روی سر
(شکر خدا از اینهمه قشنگی
از این صفا و عاشقی،یه رنگی
وقتی میشه کنارشون بخندی
باید بری با غصه ها بجنگی)
یه همسفر کنارمه،عشقمه
مثل یه خورشیده و توی قلبم
محاله تنهام بزاره یه روزم
مثل یه دریاس،دوای دردم
هدیه بهم داده خدا فرشته
ماه و ستاره ن توی آسمونم
راستی که این زندگی دیدن داره
به عشقشون تا اخرش میمونم
(شکر خدا از اینهمه قشنگی
از این صفا و عاشقی،یه رنگی
وقتی میشه کنارشون بخندی
باید بری با غصه ها بجنگی)
بگم از این خدای مهربونی
خواهر من،تو که عزیز جونی
مرهم دردای منی همیشه
خوب و بد حال من و میدونی
برادرم تنها رفیق راهم
میفهمه هر جا توی اشتباهم
تنها نمیزاره منو تو دنیا
میخونه حرفام و توی نگاهم