فراز شایگان دوان دوان

تو پنهان باش از انزار
که چشم آدما شور است
تو هم که قدرت جذبت
به اندازه ى منظومه ست
تو اعتبارِ لبخندت
که حال شهرو میسازد
به یک شکل دگر ماهى
که صبح تا شب میتابد
بیا تزریق کن
بر چشم من زیبایی هایت را
بنشین گاهى جلوم
شانه بُکن آشفته مویت را
به یک دنیا ندادم من همین
کم رنگ حضورت را
که انتخاب من در این دنیا
خودِ تویی تنها
هر جورى که بود دوان دوان
تا نزدیکى ات کشان کشان
آمدمو تو حالا مرا به قله رسان
اوج دلتنگى زمانیست
که به قلبم وعده ى دیدار دادم
دگر چیزى مگر باشد
جلو داره این آدم
من چنُین تصمیمى دارم
در آینده و پیرى
شوى همچو عصایم