دمور لچه شب

تو این لچه شب مشکوک
تو این خودسوزی آخر
میون این همه آتیش
زیرِ بارون خاکستر
تهِ مرداب تاریکی
تهِ این همه تنهایی
چه بی رحمانه میباری
به این شبِ مقوایی
همه تاریکی‌ها رو تو
به یه فانوس بخشیدی
خودت زدی به آتیش و
به من کابوس بخشیدی
یه جور با گریه دل کندی
یه جور دل کندی و رفتی
که من حس میکنم هر شب
همین نزدیکی ها هستی
تو اوجِ گریه با یادت
فقط چشمامو میبندم
به یادِ خنده های تو
منم بی وقفه میخندم
شبِ دیوار، شبِ زنجیر
شبِ وحشت، شبِ زرد
من و دخمه، من و بن بست
من و تردید، من و درد
همه تاریکی هارو تو
به یه فانوس بخشیدی
خودت زدی به آتیش و
به من کابوس بخشیدی
یه جور با گریه دل کندی
یه جور دل کندی و رفتی
که من حس میکنم هر شب
همین نزدیکی ها هستی