سروش سوخته سرایی پاییز

برگ‌ها حرفهاى پاییزند
از سر شاخه ها که مى‌ریزند
حرفها حرفهاى دلتنگى‌ست
برگ‌ها از گلایه لبریزند
برگ‌ها سالهاست مى‌بارند
مثل برکه به وقت بى‌ماهى
برگ از مرگ خود گریزان است
قسمتش گریه مى‌شود گاهى
کاش مى‌شد دوباره برگردى
دل من از گلایه لبریز است
نیستى درد مى‌کند قلبم
چار فصلش همیشه پاییز است
برگ‌ها دانه‌دانه مى‌ریزند
این خزانِ نبودنِ عشق است
عابران بى‌بهانه غمگینند
این نشانِ نبودنِ عشق است
عابران خسته‌اند جایى نیست
روى این نیمکت پر از برگ است
همه جا غرقِ بوى تنهایى‌ست
حس و حالِ زمین پر از مرگ است
کاش مى‌شد دوباره برگردى
دل من از گلایه لبریز است
نیستى درد مى‌کند قلبم
چهار فصلش همیشه پاییز است