روحان گندمی سلاح سرد

شیرین زبان تلخ، داد از تو و بیداد
تاریکیه چاهم، تابیده به ماهت
مژگان تو چون تیغ، چشمان تو دی ماه
یخ زد دلم آه، سرد است سلاحت
من بی سپرم یار، داغت به دلم یار
این شیوه ی دیدار، مظلوم ستیزیست
من با تو سبک بال، خوشبختم و خوشحال
در حیریتم از عشق، این عشق چه چیزیست
آزاد کن از بند خودت بند دلم را
لب تر کن و بازم بده لبخند دلم را
یک جمله بگو درد بگیرد ضربانم
من را چه به عیاری و شاهی گله ای نیست
من ظلمت چاهم و تو ماهی گله ای نیست
حیف از تو که نامت بشود ورد زبانم
حق با همگان بود، تاوان تو جان بود
بی مهریه تو شهره میان و این و آن بود
عشق آتش غم داشت، بسیار ستم داشت
چون تیغ فرو رفته به مغز استخوان بود
آزاد کن از بند خودت بند دلم را
لب تر کن و بازم بده لبخند دلم را
یک جمله بگو درد بگیرد ضربانم
من را چه به عیاری و شاهی گله ای نیست
من ظلمت چاهم و تو ماهی گله ای نیست
حیف از تو که نامت بشود ورد زبانم