والایار و احمد ایران دوست شهر دودی

خیابونای این شهر دودی، به یادشونه که تو نبودی
ببینی مردم اما به هیشکی هیچی نگفتم

اون خنده های دوست داشتنی تو، اون صورت ماهِ خواستنی تو
از یاد نبردم اما به هیشکی هیچی نگفتم

بگو مگه با تموم قلبم دوست نداشتم
بگو واسه تو برای این عشق چی کم گذاشتم
تنها شدن نه، زخمی که خوردم درد کمی نیست
عشقم غلط بود بزرگتر از این دیگه غمی نیست

قرار دنیا، رسم زمونه به انتظاره، به بی وفایی
ولی من و تو قرارمون بود با هم بمونیم حالا کجایی