کارو اسدی 22

میخوام
همه رفیقامو ببینم
اون بالامالاها سر جام بشینم نه
نمیخوام بخونم از دردام
میخوام بخندیم دورهم هرروز و هرسال
یهو یادم میاد کسیو ندارم
تولدو تبریک بگه بم حتا
بذار یکم من ا خودم بگم
شاید نشناسی منو مردش اون پسرک خام
من کارو ام متولد ۸۰
همون ادمی که شکوندی دلشو هربار
هیچی نگف فقط خندیدو
گف اونکه انتقام میگیره من نیستم اون کارماس
من کارو ام متولد مهرماه
۲۹ مهر روز منه‌ روزی که برگا
میریزن وقتی پاییز میشه
حاضرم جونمو بدم واسه بارون و هواش
من کارو ام بچه ی کردستان
من کوردم ایرانی ام
حتی بشه صدسال
منم آرامش قبل طوفان
از نسل زد رفیقم با کوهستان
تو این عصرِ تراژدی کمدی
۲۲ سالم‌ شد بیدارم یا خوابم من
دم دمای غروب ، طلوع کردم
شدم نوید دهنده ، به حقیقت پابندم
ا دوماهگیم که زیر سرم بودم
تا دو سالگیم که کچل و تپل بودم
گفتن‌ این بچه یچیزیش میشه
مث بقیه نبودم یکمی هم گنگ بودم
یه نهال سبز وسط صحرا بودم
اون رودخونه که خواست بشه دریا بودم
تا خوندن نوشتنو یاد گرفتم
نوشتم قصه ها ، کتابا خوندم
عاشق سینما بودم
عاشق موزیک ، سر به هوا ، خلاق بودم
هنوزم گاهی من همون بچه‌هم
پشت لبم سبز شد زدم بیرون زودتر
دیدم هر اونچه که نباید میدیدم
نامردا اومدن رفتن‌ دیدم که این سینه م
تو اولین حسا اولین تجربه ها
شده جای خنجر اون آدما
کار کردم‌ به ۲۰ رسیدم تو فکر رویا
دیدم میشه مستقل زندگی کرد
دور ا خونواده ، تنها ، پی هدف
پر دست اندازه تو‌ راه ، توی این شهر
شدم مروارید تنها پی صدف
شدم مدهوشه اون‌ چشاش ، چشام خیسن و تر
تهشم تنهام گذاشت اونم یهو نیش زد و رفت
تا دم مرگ رفتم تو تصادف برگشتم
زنده موندنم جادو بود و منم تردستم
واقعیت حرفی نی که پشتم میسازن اصلا
واقعی ترا تنهاترن تنها میرقصن
تو این ماراتن پر پیچ و خم
بیا مانعو رد کنیم سربلند وایسیم
هیشکی منو درست خب درک نکرد
چون جا من نبودن آدمای سم و تاکسیک
رفیقم با جاده ها شبا من
حالا من
تاوان اشتباهامو دادم
خیلی اختلاف دیدیم و بازم
با پول خودمون خریدیم اونا ندادن
چیزی بهمون ،
همه‌چی معاملس این روزا ولی بدون
دنیامون‌ تاریک نیس اونقدا هم، بمون
راز بقا رو شده یاد بگیر به زور
با من بخون
تو دنیایی که حسادت سوزوند رفتاقتارو
تو دنیایی که صداقت جاشو داده به نارو
اره بهتره رشد کنیم خودو پیدا کنیم
عشق بدیم به هم ، همینا خوب میکنن حالو
مگه چی الان میخوام از زندگیم؟
جز یه گوشه ی دنج و یه همدم آروم
یه فنجون قهوه یه نمه بارون
ارامش ابدی ، خیس نباشه که چشامون
حد و مرز باشه واسه من یه قانون
سادیسمی مازوخیسمی دور باشه ا هوامون
شبای تهرون‌ هنو قشنگه
نه نمیشیم زیر پوست شهر یه افسرده ی داغون
هنر هستش تنها چیزی که منو زنده نگه داشته هنوزم
زندم واسه خلق اثر ، این حس تو خونمه توی شبمو روزم
دلم واسه موهای مشکیش واسه خونوادم خیلی تنگه هنوزم
بعضی وقتا هنوز جوزشو دارم ولی به پای یه آدم فروش نمیسوزم
توی غربت تنم ، با زخمای کهنم نمیخوام که بپوسم
مبارکه تولدم
میدونم که تحملم
بالاس ولی فقط خودم
موندم واسه خودم
حتی شب تولدم
ظاهر و باطنا تو پارادوکسن
نمیگم دوای دردام یه مشت قرصن
استرس گرفت خیلی چیزا ازم ، تو شوکم
ولی پلن پروازه تا رسیدن به اوج پس
میرسم به اوج پس