مهرداد سلطانی تنها

من گل تنهای تو باغچه ام
حتا خورشیدم باهاش قهره
من همون ماهی تو رودم
گیره صیادی که بی رحمه
اون درخت تنها تو صحرام
ابر و بارونا باهاش قهرن
من کویرم تشنه و بی جون
دریا فاصله گرفت از من
مــن، نمی خوام اینجا بمیرم
من یه رودم که یه فصله
تو چنگ یه صخره اسیرم
تــا، فاصله ام از دریا کم شد
صخره صد راه من شـد
زخمای من تازه تر شد
من یه تشنم که براش دریا سرابه
خوب می‌خوام برم ولی راهم خرابه
سنگ و صخره‌ها جلو راهمو بستن
قلب من پره سوال بی‌جوابه
کاشکی آسمون برام بارون بیاره
قلبم از غم دیگه چیزی کم نداره
من یه رودم که یه قایقم نداره
من رها می‌شم اگه صخره بزاره