علی نواب پور فصل کوچ

فصل کوچ تو شده
منو ببین دلتنگتم
تنها میذاری منو
میون این اتاقکم
من که این روزا رو با
خیال تو سر میکنم
به امید روز دیدار
با چشم تر میخونم
ای پرنده تک و تنهام
تو منو تنها نذار
من بدون تو میمیرم
منو با غم جا نذار
ای پرنده خوشبحالت
تو رفیقی با دوبالت
تو به هرجا پر بگیری
آسمون سهم نگاهت
ای پرنده خوشبحالت
یار تو توو آسمونه
وقتی که دلت میگیره
اون واست یه همزبونه
کاش میشد پرنده باشم
از زمین مثل تو پاشم
روی کوه و دشت و صحرا
پر زنم تا آسمونا
اما انگار آسمونم
واسه من جایی نداره
بی خیال آرزوهام
تو دلش حرفی نداره
***
تو چقد دلت گرفته
خسته از این روزگاری
توی این اتاق تاریک
شوق پروازی نداری
واسه تو که آرزوهات
پشت دیواره اتاقه
گریه های بی امونت
همه شون پشته نقابه
من که خسته ام از پریدن
تن بده به جای من
شاید دنیات جای دیگه ست
پر بگیر بجای من
***
ما دوتا خسته از این روزای تکراری سالیم
ما چه خوش باشیم چه نباشیم
باز به حالمون مینالیم

هیچکسی نمیدونه
تو دلمون چی میگذره
تو پر بگیری من بمونم
شاید اینجوری بهتره