رضا ملک زاده درد شیرین

پای او ماندم / تا که  قد بکشد
پر کشید اما / بی خبر، تنها
دل به یک آسمان داد
او که هی میگفت/ بی قرار من است
تا جهان چرخید/ فرصتی را دید
روی دیگر نشان داد
اما بدان
هم (صداى )منی
هم خطای منی
گر چه بد کردی با من ، تو جان منی
درد شیرین
من گناه توام
اشتباه تو ام
هر چه دوری بدان ، چشم به راه توام
یار نبود ، یاور بودم
من چه خوش باور بودم
پر کشید و رفت
من تماشاگر بودم
دوریش دلگیرم کرد
انتظارش پیرم کرد
خواب بد دیدم
رفتنش تعبیرم کرد