فرهاد زوار قند و عسل

چه دلبرانه ، آمدی سوی من ای نگارم

افتاده به جانم ، آتش عشق تو ای دار و ندارم


شیرین تر از قند و عسل طعم لبانت

برده دل از من دو ابروی کمانت

من مستم و دیوانه ی چشمان سیاهت

دریا شوی من میشوم غرق نگاهت


من به قربان

آن دو چشمان فریبانه ی تو

چال رو گونه او جلوه ی جانانه ی تو

مثل یک شمعی و منم پروانه ی تو

من در طلب

آن لبای عسل گونه ی تو

من مست و خراب در میخونه ی تو

آرامش قلب من شده شونه ی تو



ای من به فدای قد و گیسوی کمندت

صد قافله صف بسته ز حالات لوندت

اصلا نرود خواب به چشمان من امشب

از فکر تو او سرخی لبهای چو قندت