پارسیا و عشق

و عشق پنجره‌ای بود وا شده در مه
دو تیره روشن محو و رها شده در مه
تو دیر می‌رسی از راه و پشت این دیوار
مسیر کوچه‌ی ما جابجا شده در مه

تو دور می‌شوی از نقطه‌ای که پنجره بود
و می‌رسی به دو دستی که ها شده در مه
صدای پر زدن باد را نمی‌شنوی
پرنده نیستم برگی رها شده در مه

به من نمی‌رسی و من به تو نمی‌رسم و
کلاغ با من و تو همصدا شده در مه

به زیر پای تو له می‌شود هنوز اما
به شاخه زل زده برگ جدا شده در مه
بدون حوصله پس می‌زنی تو برگی را
که تازه با تن تو آشنا شده در مه

چه فرق می‌کند آیا که عشق، پنجره، دست
همیشه بازترین بوده یا شده در مه؟