سینا جوانشیر اولدوز سایاراق

ستاره ها را می شمارم هر شب منتظر یارم
یار دیر کرد و باز نصف شب شد
همه خواب اند و تنها خدا بیدار هست و من
نه کسی از او بالاتر هست و نه کسی از من پایین تر
اگر در قرار عاشقان وفایی نیست
پس چرا طبیعت چنین قراری گذاشته
شهریار عشق پر بار و بهاری داشت
افسوس باد تاریکی زد و بهارش خزان شد
می شناسم بختم را، پس نمی آید و صبح هم طلوع می کند
هم ابرو و مو هر دو سفید شدند
اولین ستاره می خواهد طلوع کند و التماس می کنم که طلوع نکن
اگرم طلوع نکند پس ستاره ام جرات و عرضه ندارد
اگر در قرار عاشقان وفایی نیست
پس چرا طبیعت چنین قراری گذاشته
سیاه بخت شدم و از یار گیسو زرد جدا شدم
از این به بعد هم روزهای سیاه رنگم را زرد خواهند کرد