سعید آرام خالق عشق

از خودم می پُرسیدم که
چرا دائم بی قرارم
چرا بعدِ هر رسیدن
از خودم گلایه دارم

به دلم می گفتم از نو
چرا توبه ت و شکستی
تو که عمری باخته بودی
چرا عهدِ تازه بستی

منِ جاریِ ، گاهی خسته
هرگز از پا ننشسته
گر چه خیلی زخم خورده
دستایِ شکست و بسته

همین که دل با مهرت آشنا شُد
وجودم صحنه ی آئینه ها شُد
عجب اعجازِ زیبا و بزرگی
نصیبِ این منِ حاجت روا شُد

همین که دل با مهرت آشنا شُد
وجودم صحنه ی آئینه ها شُد
عجب اعجازِ زیبا و بزرگی
نصیبِ این منِ حاجت روا شُد

این روزا یه حسِ تازه
شُده حاکمِ وجودم
می گه هر چی دارم عشقه
همه ی بود و نبودم

آره تازه فهمیده م که
عاشقِ خالقِ عشقم
عشقای زمینی مشقه
با تو من عاشقِ عشقم

نه هواخواهِ بهشتم
نه طمع دارم به دنیا
دلخوشم به داشتنِ تو
گفتنی نیس این معما

همین که دل با مهرت آشنا شُد
وجودم صحنه ی آئینه ها شُد
عجب اعجازِ زیبا و بزرگی
نصیبِ این منِ حاجت روا شُد

همین که دل با مهرت آشنا شُد
وجودم صحنه ی آئینه ها شُد
عجب اعجازِ زیبا و بزرگی
نصیبِ این منِ حاجت روا شُد