علی حق پناه نگار مه

سر سال و ماه نو رخت سوه و برتو
خه بهاره سیستو منو تاج گل رو سر تو
و خدا که بسته ئه نفس مه و نفس تو
رومه سون آسمون چش تو دست مه در دسه تو

بره بوگه و یار مه که اونه نگار مه
عمره در خزون و درد بوده او بهاره مه
تو صدای بارشی تونی او ابر بهار
تو صفای سازشی ندر تو ورمه تو بار


از الان تا او ابد از خدا مخاو مدد
ور تو ای دلبر ناز گل بیرو سبد سبد
که دیده گریه که مرد دله مه خا دشته درد
سیاکچک و عمر مه مکو تو دله منه سرد