سعید آرام بی واسطه

دستم و گرفتی ، گفتی : بسه دیگه هر چی باختی
مثِ آهن توی کوره ، من و توی سختی ساختی

حالا فولاد و سِتٰرگم ؛ گر چه در عینِ ظِرافت
گر چه بی رنگم و نشکن ، پُرم از حسِ لطافت

مگه می شه !؟ مگه داریم از خودِ تو خواستنی تر
کی و دارم ؟ کی و دارم از خودِ خودت تنی تر؟

مگه می شه !؟ مگه داریم از خودِ تو خواستنی تر
کی و دارم ؟ کی و دارم از خودِ خودت تنی تر؟

تو رو بی واسطه دارم ، تو رو از خودت می خوام من
ساده تر از این نمی شه ؛ خوشه چین وصله به خَرمن

چه قشنگه عشق بازی ، با تو آرامم و شادم
رازِ آرامشم اینه که دلم رو به تو دادم

مگه می شه !؟ مگه داریم از خودِ تو خواستنی تر
کی و دارم ؟ کی و دارم از خودِ خودت تنی تر؟

مگه می شه !؟ مگه داریم از خودِ تو خواستنی تر
کی و دارم ؟ کی و دارم از خودِ خودت تنی تر؟


(دکلمه)

((اگه نورِ تو نباشه ، روزِ آدمی سیاهه
کوری و آینه فروشی !؟ هست و نیستِ ما تباهه

می تونم صدات کنم من ؛ توی هر لحظه و جایی
چه نصیبی بهتر از این ؟ که خدایِ آینه هایی))