کمیل نصری طعنه

تا کی به خودم تکیه کنم، گریه که دارم
دیوار کجا، شانه ی امنت کجا
آوار شده بعد تو این قلب صبورم
ویرانه کجا، خانه ی امنت کجا
چه طعنه‌ها که خورده‌ام ز شهر بی مرام تو
سرت سلامت ای رفیق، به نام من به کام تو
به قلب زخمی ام بگو، به شانه های خسته‌ام
نمی رسم دگر به تو، بگو به پای خسته‌ام…
خانه ی ویرانم، رنج بی پایانم، زخم تو از جانم
چشم تر می خواهد
درد بی تسکینم، تا ابد غمگینم،
هر چه بد می بینم، بدتری می آید…
چه طعنه‌ها که خورده‌ام ز شهر بی مرام تو
سرت سلامت ای رفیق، به نام من به کام تو
به قلب زخمی ام بگو، به شانه های خسته‌ام
نمی رسم دگر به تو، بگو به پای خسته‌ام…