مهیار پسندیده پرتگاه

من لب پرتگاهم برو کنار من خطر نکن
تو خودتو نجات بده عمرتو پام هدر نکن

من دیگه از فکر سقوط پام جون نداره بی حسه
من یه غروبم که دیگه به طلوع صبح نمیرسه

بگذر از این سفر که راهش مسیریه پر حادثه
سوار نشو که این قطار به مقصدش نمیرسه

تو زیر چکمه های این تقدیر یه روز کم میاری
تو تاب این طوفانی رو که توی راهه نداری

این طوفانی که توی راهست زندگیتو میده به باد
از زیر این آوار کسی زنده بیرون نمیاد

این کوه یه روز می ریزه و ازش میمونه مشتی سنگ
زورت نمیرسه برو با سرنوشت من نجنگ

تسلیم این تقدیر نشو جونتو بردار و برو
آتیش تقدیر من از ریشه می سوزونه تو رو

برو تو این کوران مرگ با من لب دره نمون
این خونه که میسازی روی آبه پایه های اون

من عین ویرونم برو رو ویرونه خونه نساز
نسوز و خاکسترتو به پای این مرده نباز

برو که سرنوشت این زندگی مرگ و تابوته
این جنگل زیبا تهش بیابونِ برهوته

چشمه ای که میبینی یه سرابه تو دل کویر
برو مثل یه ماهی تو خشکی کنار من نمیر

این دریای آروم تهش میره به گرداب میرسه
این چشمه جای دریا آخرش به مرداب میرسه

این کوه یه روز می ریزه و ازش میمونه مشتی سنگ
زورت نمیرسه برو با سرنوشت من نجنگ

تسلیم این تقدیر نشو جونتو بردار و برو
آتیش تقدیر من از ریشه می سوزونه تو رو