بنجامین اورک کافه های شمرون

تنها تو این کافه نشستم خیره به ساعت
اون که جون دادم براش میره چه راحت
تلخ این قهوه چقدر شبیه زهره…
من براش تنگه دلم،اون ولی قهره
تک و تنهایی بیکار نشستم
لب پنجره سیگار به دستم
با تو عاشق بارون بودم
تو رفتی و من روزی سی بار شکستم
دیگه بارون نمیباره
انگار بینمون یه دیواره
انقدر میرم و میام تا بشنوم
بازم بهم بگی آره
قلبی رو که دادی بهم
ازم تو پس نگیرو
بی تو یه لحظه نمیخوام
تهران لعنتی رو
اون خاطرات و اون شبا
قدم تو بام تهرون
حالا من و تنهایی و
این کافه های شمرون
یه چند وقته که روی شونه هام سر نمیزاری
هی زنگ میزنم گوشی رو روم بر نمیداری
تو که غدی و مغروری بازم کم نمیاری
بگو که تا ابد هیچکس و جا من نمیاری