علی نواب پور بهونه

منو این سکوت خونه
با دلی پر از بهوونه
میشکنه بغض صدامو
عکست با من همزبونه
من که تا اینجا رسیدم
میونه این همه تردید
نمیدونم که برنده م!
یا که بازنده ی بازی
***
دیگه حتی خنده هامم
طعم بغض و گریه داره
این نفسهام میره اما
شوق برگشتی نداره
***
منو اینجوری نبین
با خودمم درگیرم
میدونم که آخرش
تو بی کسی میمیرم
بشکنه آیینه ای که عمری توش محصورم
انگاری به دیدنه حال خودم مجبورم
***
فاصله رو شونه هام
یه بارِ سنگینه بدون
رها نکردم خاطراتو
من موندمو تو هم بمون
***
من که تا اینجا رسیدم
میونه این همه تردید
نمیدونم که برنده م!
یا که بازنده ی بازی
دیگه حتی خنده هامم
طعم بغض و گریه داره
این نفسهام میره اما
شوق برگشتی نداره