مجتبی ولی زاده افسانه ی عشق

کــاش عشقِ مـا مـانندِ یک افسـانه بــاشد
قلـبِ تـو سهــمِ ایــن مــنِ دیــوانه بـاشد
چون رســم کــردم نـقشــه‌ی آیـنــده‌ام را
تــا در کـنـارَت زنـدگـی شــاهـــانـه بــاشد
قـلـبِ تو دامنگــیرِ این عــاشق شود کـاش
مجنـون شـدم لیـــلای من، آرامـشـم بـاش
ای کـه همـــان روحِ منـی در جسمِ دیگـــر
در سینه‌ام جای تو امن است عـاشقم باش
تمامِ لحظه‌هایِ من پُر از خیالِ بودنَت شد
هوای خانه‌ام پر از نسیمِ عطرِ پیرهنَت شد
ببین چه حــالیم دگر طاقت تنهــایی ندارم
برس به دادِ عاشقی که بی‌قرارِ دیدنَت شد
آتـــش بـه جــانـم میــزنی بـا هر نگــاهَـت
میســوزد این قـلبــم ز عشقــو اشتیــاقَـت
دیــوانـه‌ام دور از تـو هر جــایی کـه بــاشم
عــادت شـده نفــس کشــیدن در هـوایـت
تمامِ لحظه‌هایِ من پُر از خیالِ بودنَت شد
هوای خانه‌ام پر از نسیمِ عطرِ پیرهنَت شد
ببین چه حــالیم دگر طاقت تنهــایی ندارم
برس به دادِ عاشقی که بی‌قرارِ دیدنَت شد