محراب جمالی جانا قوربان

وقتی روزان ، تَرا دینم
بیگیفته دیل میشین دوباره تازه به
دستَ گیرم ، سمت خودا
گویم اَکی ان می عروس خانه به
هرچی مرا بیگه قبول
می چشم دیل بازم همیشه روشنه
می زندگی ، می عاقبت
اونه میرم تا به ابد خودش دانه
حالا باز من ترا میرم جانا قوربان
ترا من دوست دارم بگم جانا قوربان
همه دیل خوشی میشین تویی جی اَ دونیا
ترا من دوست دارم بیا جانا قوربان
راسته بگم ، شبندروز ، می دیل خوشی فقط اونه
اونه که تانه غمانه از می زندگی جان بگانه
چی شا کودن دیلا نشا ، حرف مرا ساکته کود
به جز اونه دِئن ده من راهی نارم اما چی سود