امیرحسین وکیلیان دوئل

من یه حرفم که مونده توی گلو
دوستت دارمی که جا مونده
حس زجر یه مرگ تدریجی
دهن زخمی که وامونده
آدمی که دل شکستس ولی
دل هیچ عاشقی رو نشکونده
اضطراب یه سفره ام سر ظهر
واسه ی مهمون ناخونده


یه دوئل بین عقل و قلب منه
جنگ بین نگفتن و گفتن
دو ورش باختن باز کمین کرده
باز بازنده یا منم یا من
درد یعنی همین که میفهمی
هیچ کس حالتو نمیفهمه
اینکه هرچی قد میکشی بیشتر
حس کنی دنیا چه بی رحمه

با یه استخون که مونده توی گلو
با یه خنجر که مونده تو سینه
من یه عاشقم که از سر تقدیر
رفتن عشقشو میبینه


درد یعنی همین که میفهمی
هیچ کس حالتو نمیفهمه
اینکه هرچی قد میکشی بیشتر
حس کنی .