محمد صادق لشگری خوش میروی

خوش می‌ روی به تنها تن‌ ها فدای جانت

مدهوش می‌گذاری یاران مهربانت

آیینه‌ای طلب کن تا روی خود ببینی

وز حسن خود بماند انگشت در دهانت

ای گلبن خرامان با دوستان نگه کن

تا بگذرد نسیمی بر ما ز بوستانت

دانی چرا نخفتم تو پادشاه حسنی

خفتن حرام باشد بر چشم پاسبانت

من آب زندگانی بعد از تو می‌ نخواهم

بگذار تا بمیرم بر خاک آستانت