جاوید نصیری تهران کجاس

دم صبه یکی خوابیده چشماش
یکی چشماش تره
سرِخودهِ دلِ تنگم دوباره
کاشکی یادش نره
سینه پره ازین کامای سنگین
چی بهم دادی جاش
گفتم بری منو این شهر نمیخواد
منو میکشتی کاش
بگو
تهران کجاس روزای خوبش
چرا نمیتونم تنگ غروبش
پیشت تو باد و بارون بشینم
واسه من همه جا تاریکه و دوده
دیگه شبا کسی نمیبینه خواب منو
چمدونامو سفت نمیگیره بگه نرو
تک و تنها شدم نمیگیری طرفمو
نمیکنی بغلمو. نمی مونی پای منو

تهران کجاس روزای دورت
اشک میباره از چشم خونت
سایه س نداره ابر آسمونت
توام مثه منی رفت حال خوبت
دیگه شبا کسی نمیبینه خواب منو
چمدونامو سفت نمیگیره بگه نرو
تک و تنها شدم نمیگیری طرفمو
نمیبینی هدفمو. نمیکنی بغلمو

دلم میگه میشه دوباره یه شب
منه خلهِ بدِ دیوونه ی شهر
ببینمت بازم بریزه دلم
بشی شمع و منم پروانه بشم

دیدی همه اینا ارزو شدن
منم و شبای تاریک خودم
چشامم به غمت آلوده شدن
خاطره هامونم وارونه شدن