سعید آرام بگیر دست مرا

بگیر دستِ مرا تا تبِ تو را بسرایم
تو را تپنده تر از نبضِ واژه ها بسرایم

نپُرس تازه چه داری ، که هر دقیقه وُ هر آن
بگیر دستِ مرا وُ بخواه تا بسرایم

مرا به قلب خود - این متن نا نوشته - ببر تا
نه از حواشی ، از قلبِ ماجرا بسرایم

زبانِ دست صمیمی است ، ای زبان صمیمی !
بخواه از تو... ببخشید ! از شما بسرایم

سکوت کن ! که فقط دست ها به حرف در آیند
که از «زبان غریبان» آشنا بسرایم

چه بارها به یقین می رسم که باید از این پس
در این زمانه ی کر ، شعرِ بی صدا بسرایم

چه بارها به خودم گفته ام : که شاعر ساده !
چرا ؟ چرا ؟ به هزاران چرا ، چرا بسرایم ؟

و سال هاست به خود پاسخی نمی دهم ای دست !
که روزی از تو که حسِ می کنی مرا بسرایم