رضا حسینی من

مَن اگربامَن نباشم میشوم تنهاترین
کیست بامَن گَرشَوَم مَن باشدازمَن ماترین
مَن نمیدانم کییَم مَن لیک یک مَن درمَن است
آنکِه تکلیفِ مَنَش بامَن‌مَنِ‌مَن روشن است
مَن اگرازمَن بپرسم اِی مَنِ همزادمَن
اِی مَنِ غمگینِ‌مَن درلحظه‌های شادِمَن
هرچه اَزمَن یامَنِ‌مَن درمَنِ‌مَن دیده‌ای
مثل مَن وقتی که بامَن میشوی خندیده‌ای
هیچکس بامَن چنان‌مَن مردم‌آزاری نکرد
این مَنِ‌مَن‌هَم نشستُ مثل مَن کاری نکرد
اِی مَنِ بامَن که بی‌مَن مَن‌تَراز مَن میشوی
هرچه هَم مَن‌مَن کنی حاشاشوی چون‌مَن قوی
کیست این مَن،این‌مَنِ بامَن‌زِمَن بیگانه‌تر
این مَنِ مَن‌مَن‌کُنِ ازمَن کمی دیوانه‌تر
زیرباران مَن ازمَن پُرشُدَن دشوارنیست
وَرنه مَن‌مَن‌کردنِ‌مَن اَزمَنِ مَن آر نیست
هیچکس بامَن چنان مَن مردم‌آزاری نکرد
این مَنِ‌مَن‌هم نشستُ مثل مَن کاری نکرد
اِی مَنِ بامَن که بی‌مَن مَن‌تَراَز مَن میشوی
هرچه‌هَم مَن مَن کُنی حاشاشَوی چون مَن‌قَوی..