آرش جلالی و آقا فرا بی تو

تو‌ که گفتی کم نمیارم عشقو میریم ما تا تش
کجا رفت پس ذوق تو‌ حرفات هیچی نمونده ازش
من بی تو ابریو بارونیم
دور از جمعاو مهمونیم
توی کافه ها زندونیم
بی تو شبای من
شده هوای غم
بیا تا باز بشیم با عشق
دوباره مال هم

چقد تنگ دلم واس دوباره خندیدنامون
واسه دور همى ها واسه برنامه هامون
چقد بغض تو این حلق و چقد تاریک رامون
چقد عوض شدیم و فرق توى زندگیهامون
دیگه این دل مثل اون روزها سرمست نى اصلاً
حتى الکل هم جواب نى به همین تلخى قسم
دیگه اون تو دلیها نمیگیرن ردى ازم
دیگه هیچ ردى هم از اون آدم سرسخت نى اصلاً
میزنم زل جلو آینه میزنم غر به خودم
میزنم داد میزنم هى میکشم فهش به خودم
میزنم زیر همه چى که دادم قول به خودم
میزنم خنده هاى فیک و پر عقده شدم
نمیاد هیچى سر راهم بده نورى به من
نمیاد اشک چشم آروم بشه زورى دلم
نمیاد در دیگه عشقى از دل خونى من
روبه راهم آره جسمى ولى از روحیه نه
یکى تو این تاریکى اومد و همه چیزم و روشن کرد
یکى که با بودن کنارم باعث میشد خوش بخت شم
یکى که با اون دلم خوش بود و پشتم گرم
یکى که وقتى دیدم رفته یهو خشکم زد
چطورى دلت اومد یه روز اینجورى رد شى ازم
چطورى با اون همه گرمى من سردى اصلاً
چطورى؟ من که خرابم از وقتى رفتى همش
بعد تو مرد دلم بازم به این تلخى قسم
قسم به عمرم که با حسرت تو غربت رفت
قسم به اشکهایى که پشت سرم خشک کردن
یکى بود میگفت رفیق تا تهش پشتم هست
قسم به اسم خودش که بى معرفت پشتم زد
هرچى خواست دادم بهش هرچى تونست برداشت رفت
میدونست یکى و داره که موقع دردهاش هست
میدونست شب میره و سیاهى رو ذغال فرداش هست
ولى بد زد بى صفت هنوز جاى زخم هاش هست