یاشار پرنیان و مهام رسا یادته

یادته تا صبح پیشتم بودم
شبا تا بادت بره
کی مثه من میتونه واسه تو
لالایی بگه
گم‌میشم تو کوچه ها
شاید تورو یادم بره
سیگارام شلیک میشن تو قلبم
ولی خوب بازم کمه
سرده دستام
ولی چشمام هنوز دنبالته
تورو میکنم‌ درک
شکوندن قلب من خوب کارته
عین ماهی
که زندونیه قلابشه
شده روحم اسیر
از دوریت کاش بگی
یه خوابه هی
اصن نمیدونم چمه من
وقته رفتنت همه چی شد قدغن
ساکتم از تو ولی پر حرف
همه باهام جنگ دارن حتی خود من
دیگه ندارم حوصله گوشی و مجازی
یه شیشه ویسک درمون اینه که نباشی
سر نمیزنم به خودم هر چن یبار
انگار مردمو شده پنجشنبه باز
هنوزم عکسات تو کنج اتاقه
ادامه میدم با قلبی که جنس اوراقه
من یه ماهی گرفتاره توی قلابه
نگفته بودی میری حتی توی قولنامه
به زور پا میشم از کف تخت
اشتیاق ندارم به چیزی دیگه من
هنوز میچرخم توی کوچه های کف شهر
بدون علت دنبال یه نفر
تو رفتی و شبا
هر شب خیس بالشم
تو فکر من میای
تا بسته میشه این چشم
خشته میشم و
هی از همیشه تیره تر
از وقتی نیستی تو
من شدم یه پیر مرد
شدم یه مودی سخت پسند
ترجیح به خوابه فقط پشت هم
سیگارو میدم من تو هی کام‌ میگیرم
ریه هامو میدم با خودم هل فقط
میگفتم بری پره بغض میشه خونه
ولی عادت به هر چی ضد قانونه
اشکام مثل خیابون عین بارونه
بعضا مود میشه ولی پر میشه جوبش
میشناسن دیگه منو دپرس های شهر
میدونن کلی غم دارم پشت حرفام
یه روزی تو اوج بودم برات حالا کم
کلی خاطره قایم شده تیتر هر سال
چن سال گم‌ شم‌ میشم ارضا
بدون هویت ، اسناد و امضا
با اسم جدید قبلیو کنم انکار
گفتی روانیم میرم بشم اصلاح
تو خودت دیوونگیو یاده من‌داده بودی
بگو‌ حالا چی شد خسته شدی ازم
تو نباشی خیابون تنهاترم میکنه
کجایی که بعد تو هیچی نموند ازم
تو رفتی و شبا
هر شب خیس بالشم
تو فکر من میای
تا بسته میشه این چشم
خشته میشم و
هی از همیشه تیره تر
از وقتی نیستی تو
من شدم یه پیر مرد