محمدرضا منصوری دیدار آخر

آتَشی بی رحم بودی
من تو را پروانه دیدم
بعد خوابی نیم روزی
خانه را ویرانه دیدم
آینه من را نمی دید
گریه هایم بی صدا بود
این شروع بی کسی ها
این تمام ماجرا بود
«چه کنم این زندگی را
چه کنم این خستگی را
من نمیدانستم که این دیدار آخر می شود
چه کنم وابستگی را
این گلِ پژمرده حالا
در هوای سرد روز دوری پرپر می شود»
آن که دنیایَش بودی
بعد تو دنیا ندارد
کاش حالا که تنهایَم
بعد تو باران نبارد
آن هوای احساسی
یادت رفت یادت بماند
کم که نیست غمم بی تو
باقی اش دیگر بماند