رامین مرادی خلسه

پشت این پنجره ی بسته منم
که به سقف اسمون خیره میشه
هی میخوام تورو فراموش کنمت
ولی یاد تو بهم چیره میشه
میشینم قصه میبافم از خودم
توی زندونی که اسمش خونس
اونقده از تو میگم پیش همه
که یه روز بهم میگن دیوونس
میزنم از خونه بیرون بی هوا
نیمه شب تو کوچه پرسه میزنم
حرفای نگفته رو من با خودم
توی این حالت خلسه میزنم
متنفرم از این شهر شلوغ
که تموم کوچه هاش بن بسته
هرچی راه میرم به تو نمیرسم
شدم از تموم دنیا خسته
برمیگردم به اتاق لعنتیم
دوباره بغض گلومو میشکنم
روزا پشت هم میاد و میره باز
پشت این پنجره ی بسته منم