رضا تنابنده این روزا

دستم به هیچ کاری
نمی ره این روزا
دلم به هیچی خوش
نمیشه این روزا
انگاری که خوابم
وقتیکه بیدارم
انگاری از اشک و
از خنده بیزارم
اتاق خوابم جز
یه انفرادی نیست
میخندم و خنده م
از روی شادی نیست
سردرگمم ،بفهم !
انگاری بیهوشم
همینکه انسانم
یه کوهه رو دوشم
من حقمو از این روزای روزگار
از این سکوت و بغض و ترس و هی فرار
از این جهانِ روی عدل،استوار،
(میگیرم...)
من انتقام دردای گذشته امو
جَوونیای مثل باد رفته م و
زبونِ بسته و پاهای خسته م و
می گیرم...

چشمامو میبندم
رو قلب و احساسم
دور و بریهامو
دیگه نمیشناسم
شاید یه جا نوری
از پشت کوه اومد
شاید یه شب اشکام
یه جایی بند اومد
‎زدم به سیم آخر و دل و به دریا
‎زدم به تیپ و تاپِ زیر و روی دنیا