امین جعفریان رویا

تو رو از عمق شب دیدم
مث مهتاب زیبایی
همه چیزم شد این روزا
همین تصویر رویایی

صدا مثل یه پروانه
توی زندون سینه م بود
سرم تو آسمون اما
پاها روی زمینم بود

*من از هجرت نترسیدم
به عمق پیله خندیدم
من از یک روزن باریک
شکوه قله رو دیدم

نگفتم چی برام خوبه
چی باید باشه و چی نیست
تموم هستی مو دادم
تموم هستی شوخی نیست*

برای فتح این رویا
تا پای جونمم میرم
ولی یک روز با دستام
تن خورشیدُ می گیرم

اگه چه گاهی این روزا
واسه خونه دلم تنگه
هنوز توی سرم انگار
یکی با من سر جنگه

اگر چه گاهی غمگینم
اگر چه گاهی پر دردم
تهش هر چی میخواد باشه
از این راه بر نمی گردم


*نگفتم چی برام خوبه
چی باید باشه و چی نیست
تموم هستی مو دادم
تموم هستی شوخی نیست*