خسرو بی تو

بی تو نیستم اهل بارون
نه تو خونه ، نه خیابون
بی تو تنها ،گوشه گیرم
یه درختم تو زمستون
بی تو قلبم اهل دردِ پرگناه توبه نکرده
بی تو احساسم سر تو با غرورم تو نبرده
سر هیچ و پوچ دنیا
من چه وقتایی رو کشتم
بی تو احساس میکنم که پر بغض، خالیه پشتم
اگه معنی داره دنیا
با وجود مهربونیت
الهی تا من نمردم خدا واسم برسونیت
با تو زندگی سادم یکدفعه تغییر میکرد
دلم از چشمی که دیدت
شب و روز تقدیر می کرد
زیر پاهای نجیبت قله دل فتح می شد
راه ارتباط با غم وقتی بودی قطع می شد